Kolejna komedia z najlepszych, moim zdaniem, lat Woody'ego Allena, kiedy chciało mu się jeszcze inteligentnie błaznować na ekranie, aczkolwiek ten film oprócz olbrzymiej dawki inteligentnego humoru, ma w sobie jakąś głębszą myśl. Film jest retrospektywną opowieścią Alvy'ego Singera (Woody Allen) o swoim związku z Annie Hall (Diane Keaton), a jednocześnie analizą swoich relacji z innymi kobietami. Alvy jest komikiem, specjalizującym się w występach typu "stand-up". Zapoznają się poprzez swoich znajomych na korcie tenisowym. Po tennisie Annie proponuje Alvy'emu podwózkę i wstąpienie na kieliszek wina. Potem umawiają się na mieście i romans rozkwita. Nie pasują do siebie, wiedzą, że na dłuższą metę nic z tego nie będzie, ale kochają się. Są rozstania i powroty, aż w końcu rozstają się na dobre. Po pewnym czasie spotykają się jako dobrzy znajomi, bo tęsknią za tym, co ich kiedyś łączyło. Fabuła może niezbyt porywająca ale te dialogi! Myślę, że aktorzy też się dobrze bawili.